Nöbetçi Eczaneler
Vatan, Millet Sakarya diye diye mangalda kül bırakmaz hiç biri… Başkanım, başkanım deyip, eğilip bükülürler, kendi çıkarları, hesapları, menfaat ve çevreleri söz konusu oldu mu babalarını bile tanımazlar. İçlerinde iyileri de var lakin sayıları çok az.
Çok kolay adam satarlar. Omurgaları dört bir yana müsaittir. Rüzgar ne yandan eserse o yana savrulurlar. Gelene ağam, gidene paşam misali, herkese mavi boncuk dağıtırlar. Sorsan hepsi hizmet için gecesini gündüzüne katmış, hazine malının tek kuruşuna zeval getirmez, kendi için istiyorsa namerttir, bilmem nedir…
Bunca yıllık meslek hayatımızda neleri gördük, kimleri tanıdık… Ne başkanlar, ne yöneticiler, ne politikacılar, ne meclis üyeleri, ne partililer… Öyle çapsızlara şahit olduk ki, her devrin adamı oldular. Bal kaymağın kokusuna gelip, istedikleri olmayınca gemiyi terk edip kaçtılar.. Makam, mevki ve tabi ki de menfaat…
Hedef bu üçlü olunca hırslar duyguları bastırıyor. Siyaset bir araç oluyor bunların elinde. Bir gün öncesi şantajı, tetikçi dedikleri ile kol kola da girebiliyorlar, bukalemun gibi renk değiştirip farklı karekterlere de bürünebiliyorlar. Hele bir de sosyal medya var ki işler hepten yedi renk…
Güçlünün zayıfı ezdiği, zenginin fakiri sömürdüğü, kurnazın safı kullandığı her yerde ne yazık ki politika en kestirme yol olmuş. Şahsi çıkarlar uğruna gidilen yolda, maddiyatın yanına hele bir de manevi değerleri de koymayı başardılar mı onlardan alası yok. Etinden sütünden faydalanmayacakları ineğin önüne gram ot koymazlar. İnsan kullanmak bir sanat dalıdır…
Sonuç; işte bu tipler yüzünden toplum siyasetten soğumuş. Yerelinden geneline siyasiler büyük oranda, zerre kadar inandırıcı değil. Sokakta kime sorsan aynı şeyi söylüyor. Menfaat dünyası, siyaset yapanları esir almış. Aslında sahnelenen büyük bir tiyatro oyunu. Tarihte böyle idi, bugün böyle yarın da böyle olacak hiç şüphesiz…
Tek umut; bu yazılanları bilenler var, sayıları çoğunlukta, her şeyi görüyorlar, bir kenardan sessizce izliyor, gülüyor ve ‘yaşasın iyilik’ diyorlar.
