Nöbetçi Eczaneler
31belediyelerin seçim yıldönümü. Her ne kadar İstanbul seçimi 23 Haziran günü tekrar edilse de, iki yılın yarısından fazlası pandemi ile geçse de vatandaş şöyle yapılanla, yapılmayanı bir bir yazıp bilgisayar hardiski gibi kaydediyor. Türkiye’de ana muhalefet partisinin yerelde iktidar olduğu ilçeler de var, iktidarın işbaşında olduğu ilçeler de..
Üsküdar’dan Sancaktepe’ye, Çekmeköy’den Ataşehir, Ümraniye, Sultanbeyli’ye Anadolu yakasındaki bütün ilçe belediyelerini yakından takip ediyoruz. Meclis toplantılarına varana kadar izliyoruz. İş olsun diye çalışanları da, laf olsun diye uğraşanları da görüyoruz. Siyasetle hizmeti karıştıranları da biliyoruz. Attığı zaman mangalda kül bırakmayanı da, söylediği sözü yıllarca unutana da şahit oluyoruz..
Ancak bu dönem kronikleşmeye doğru giden başka bir sorun var. İstanbul Büyükşehir Belediyesi ile iktidar partisinin elindeki ilçeler arasında uyum yok denecek kadar az. Bazı bölgelerde yaşanan yetki çatışmaları, ana cadde-meydan, sokak gibi yer kapışmaları ve sürekli yaşanan üstünlük çekişmeleri hiç mi hiç hoş olmuyor. Belediye meclisleri de paso bu tartışmalarla geçiyor.
Örnek mi alın size büyükşehirin her ilçeye çocuk kreşi konusu. Ya da ilçe belediyelerinin karda tuz alamadık meselesi.. Nasreddin Hoca hikayesindeki gibi, hangi tarafı dinlesen o taraf haklı misali.. Ama vatandaş da haklı. Bi taraf ‘niye yapmıyorsun’ diye soruyor, öbür taraf ‘sen yaptırmıyorsun’ diye çıkışıyor. Sonuç, ‘benim oğlum bina okur, döner döner yine okur’ hesabı kördüğümden farksız.
Hizmet yarışı olsun eyvalla ama bu sen-ben olayı niye.. 31 Mart seçimlerinde iktidarından muhalefetine tüm partilerin verdiği vaatler ortada. Geçen süreçte gerek pandemi gerekse ekonomik sorunlar sebebiyle fazla mesafe kaydedildiği söylenemez. Sonuçta zaman çabuk geçiyor. Yarın öbür gün bu uyumsuzluklar seçmenin önüne gelir. Rutin hizmetler, ilçelere özgü takdire şayan projeler, alkışlanacak işler de çok elbette lakin daha iyisi daha güzeli niye olmasın.
